Istanbul… svjetski grad, čija historija se proteže do prethistorijskih vremena; grad na stjecištu Evrope i Azije.
Oni koji su vladali Istanbulom, ujedno su vladali i širim regionom, koji je sastajalište Evrope, Azije i Afrike. Uveliko su uticali na svjetsku historiju. Već od 330. godine n.e., Istanbul bijaše prijestolnica Rimskog carstva, Bizanta i Latinske imperije. Sva tri su carstva u historiji zabilježena kao najjača, najbogatija i najuticajnija u njihovom dobu.
Kada je preuzeo prijestolje, 1451. godine, iako još uvijek vrlo mlad, Mehmed II je bio potkovan sa dovoljno znanja da su mu bile poznate sve historijske činjenice, ali i vođen snom da osvoji Istanbul.
U to doba, Osmansko je carstvo iza sebe ostavilo jedan veoma kompliciran period i ponovo je bilo dovoljno jako da ovlada cijelom regijom. Osmansko carstvo je izvojevalo mnoge pobjede i osvajalo nepregledne teritorije. Međutim, za Mehmeda II to još uvijek nije bilo dovoljno, jer je od Osmanskog carstva htio napraviti globalnu silu.
Jedini preostali izazov pred Mehmedom II bio je Istanbul, koji je još uvijek bio izvan njegove vladavine. U to vrijeme, Istanbul je bio najveći trgovački i kulturni centar u regionu, a osim toga, u njemu je bilo i sjedište Pravoslavne crkve.
Njegova geografska pozicija, spoznaja da predstavlja vjerski centar i da je jedan od najuticajnijih gradova svijeta u pogledu kulture i trgovine sve su činjenice koje su doprinosile vrijednosti Istanbula. Jedini način da se carstvo pretvori u glabalnu silu, bilo je osvajanje Istanbula. Sultan Mehemd II je bio u velikoj mjeri svjestan te činjenice.
Stoga je, čim je preuzeo prijestolje, počeo sa pripremama za neizbježno osvajanje. Zapadnjačke zemlje su smatrale da je novi sultan i previše mlad i neiskusan da bi predstavljao ozbiljniju prijetnju. Paše i visoki zvaničnici njegovog carstva također su smatrali da Mehmed II nije spreman za napad. Međutim, sultan Mehmed II je bio odlučan u namjeri da preuzme Grad na Bosforu. Vođen tom odlučnošću, počeo je sa pripremama.
Najprije je sagradio Rumelijsku utvrdu, preko puta Anadolske tvrđave – koju je izgradio njegov djed Yildirim Beyazit, kako bi bolje kontrolisao prolaze na moru. Poslao je posebnu grupu vojnika, koja bi neutralisala moguće pojačanje iz Evrope. Naredio je da se naprave posebni topovi, koji će biti u stanju da probiju debele i visoke zidine Istanbula. Lično je osmislio topovsko đule. Vršio je pripreme kako na kopnu, tako i na moru, istovremeno pripremajući vojsku za opsadu.
Po završetku priprema, poslao je glasnika bizantinskom kralju, tražeći od njega da mu preda grad. Ubrzo je dobio odričan odgovor, što je bio znak da opsada može početi – 6. aprila, 1453. godine. Borba je na kopnu uveliko bjesnila, a novi front je otvoren i na moru – protiv mornarica iz Venecije i Đenove. Lanci koje su Bizantinci postavili između Halica i Karakoya, spriječavali su osmansku mornaricu da se probije do Zlatnog roga (Halic). Mehmed II je tada detaljnije sagledao izazov koji je pred njim i naredio da se 72 galije preko trupaca (kopnom) prebace do Zlatnog roga. Po izvršenju ovog plana, cijela se situacija obrnula u korist Osmanlija. Shvativši da postoji velika mogućnost da izgubi grad, bizantinski kralj je ponudio da plati harač, u zamjenu za obustavu opsade. Međutim, Mehmed II je odbio sve ponude.
Nekoliko dana potom, 29. maja 1453. godine, osmanska je vojska ušla u grad i proglasila pobjedu.
Mehmed II, koji se ranije zarekao “Ili ću ja osvojiti Istanbul, ili će Istanbul osvojiti mene…” postao je osvajač Istanbula. Historija ga od tog momenta više ne pamti kao Mehmeda II, nego kao Sultana Mehmeda Osvajača (Fatih).
Iako je pokorio grad, Sultan Mehmed Fatih nije bio zlokoban po njegove starosjedioce. Panika i netrepeljivost, koja bi se povremeno pojavila, ubrzo je nestala, a gradu vraćena njegova sigurnost. Sultan je čak dozvolio Grcima da izaberu patrijarha. Pozvao je novoizabranog patrijarha na večeru i uručio mu žezlo i krunu, s namjerom da uspostavi mir među muslimanima i kršćanima u gradu. Podjednaku blagonaklonost Sultan je pokazao i prema jevrejskoj i armenskoj zajednici u Istanbulu.
Osvajanje Istanbula je unijelo velike promjene u tokove historije. Nakon 1058 godina je nestalo Istočno rimsko carstvo. Osmanska država je postala istinsko Carstvo, a Istanbul i prvi glavni grad novonastale svjetske sile. Osmanlije su stekle poštovanje i divljenje cijelog islamskog svijeta, ali su postali i realna prijetnja u očima zapadnjačkih sila.
Nakon osvajanja, Istanbul su napustili brojni mudraci Istočnog rimskog carstva i prebjegli na Zapad. Sa sobom su ponijeli i veliki broj knjiga, koje su preveli sa raznih jezika, što je Evropu poslužilo brojnim, do tada nepoznatim informacijama. Upravo je znanje koje su oni donijeli, pomoglo da se u Evropi ubrzo pokrene val reformacije, koji je vodio ka periodu renesanse.
Pošto je Put svile došao pod kontrolu Turaka, Evropa je krenula u potragu za alternativnom putanjom, što je rezultiralo i novim geografskim otkrićima.
Osvajanjem Istanbula, Sultan Mehmed Fatih je ostavio duboki trag kako u zapadnjačkom svijetu, tako i u istočnjačkim civilizacijama.